Kathmandu & Annapurna circuit trek

Na vijf weken op doorreis te zijn geweest in Vietnam was ik wel weer klaar voor iets nieuws en verfrissends. Ik was daarom ook blij dat het nieuwe avontuur in Nepal mocht gaan beginnen, niet wetende wat ik kon verwachten. Bij aankomst op het Nepaleze vliegveld was ik al verrast geraakt bij vliegveld zelf. Een oud grijs vervallen kantoorgebouw moest de terminal van het vliegveld voorstellen en alhoewel dit gebouw niet "nieuw en verfrissend" was, was de ervaring dat wel. Met de taxi werd ik snachts gebracht naar mijn hostel en ook de wegen in Kathmandu waren niet zoals ik ze verwacht had. De volgende ochtend mocht ik Kathmandu bij dag licht aanschouwen, de woorden stoffig, oud, en beschadigd zijn de woorden die het wel samenvatten. Het was duidelijk dat de aardbeving van 2015 nog steeds in al haar glorrie zichtbaar was. Desondanks was de sfeer in de stad nog steeds erg goed, wat zij te danken heeft aan haar gastvriendelijke inwoners. De Nepalezen zijn prachtige, geintereseerde en vriendelijke mensen.

Nepal staat bekend om de prachtige treks die je door heel het land kunt maken. Dit stond bij mij dan ook bovenaan mijn lijstje voor Nepal. Vijf dagen in Kathmandu had ik om mij voor te bereiden op mijn trek die waarschijnlijk zo'n twee weken zou gaan duren. Op internet had ik twee meiden ontmoet en in het vliegtuig een Nederlander uit Vietnam, dit zou het groepje gaan worden waarmee ik de Annapurna circuit trek zou gaan doen. Veel van mijn trekspullen moest ik hier in Kathmandu gaan kopen aangezien ik dit niet wou meeslepen in Thailand en Vietnam. Met honderden hike winkels voor spotprijzen was dit echter geen probleem en had ik voor 140 dollar alles wat ik nodig had, van mijn winterjack tot mijn -10 graden celsius slaapzak. Relaxen, eten en een beetje rondstruinen door de stad is wat ik de rest van mijn tijd gedaan heb. Na vijf dagen was het dan toch echt tijd om te vertrekken naar Besisahar, het beginpunt van de Annapurna circuit trek.

Een zeven uur durende busrit, waarin wij vier veel te grote westerlingen met nog twee andere nepalezen op de achterbank werden gepropt, is wat volgde. Verschrikkelijk, oncomfortabel en levensgevaarlijk is hoe ik deze busrit kan samenvatten. Over de hobbelige wegen en langs de open ravijnen wisselde Daan (de nederlander) en ik om het uur van plek om zo nog een beetje bloed door onze beknelde benen te kunnen laten stromen. Een voordeel wel, je ontwikkelt een enorme dankbaarheid voor letterlijke elke busrit die je hebt gehad in Europa.

Bij aankomst in Besisahar zagen we tussen de bergen door al een klein bergtopje met sneeuw, niet ons eindpunt maar toch een magisch idee dat je straks ook ergens daar op die hoogte zal zijn. Van het 760 meter hoog gelegen Besisahar zouden wij de komende twee weken een klim gaan maken van bijna 5000 meter naar de Thorung la pass dat 5416 meter hoog is. Aangezien plaatjes 1000 keer meer zeggen dan woorden zal ik de hike zelf niet heel uitbundig beschrijven, maar moet je maar even naar de foto's met beschrijving gaan kijken. Wat ik ervan zal zeggen is dat het prachtig, oogverblindend, soms zwaar maar daarmee ook weer heel rewarding is. Luxe heb je in de lodges niet, (een kamer met een bed en als je geluk hebt een matras dat dikker is dan 1 cm) maar dat is dan ook wel weer onderdeel van de ervaring. De sfeer is in de lodges savonds dan wel weer gezellig waarbij iedereen rond het vuur een boekje zit te lezen of waar mensen kaartspelletjes met elkaar aan het spelen zijn. Het was een onwijs gafe ervaring!